Stilte die me overvalt. Dag en nacht door het ontbreken van het geruis van verkeer dat normaliter altijd de grondtoon rond mijn huis is. Een stilte die nu vaker dan anders regelmatig onderbroken door het geluid van de ambulances die uit hun centrum hier om de hoek vertrekken. Lege straten. Gesloten winkels, gesloten stad. Thuis … Lees meer
Een schrijfcursus van Wim Daniëls, ‘Huidhonger’ en omzien in verbazing in deze Corona-tijd Een column Vorig jaar mei deed ik mee aan de Schrijfweek van Wim Daniëls, bij Pouchou in de Dordogne. Ik was in die tijd bezig met een bundel van teksten over mijn ervaringen met het alleenstaandenbestaan en over mijn avonturen op datinggebied … Lees meer
Hij zit met ontbloot bovenlijf op handen en voeten voor ons. Ank zet haar duimen aan de linkerkant, ik plaats de mijne rechts. We richten ons op de twee punten die Theo aangewezen heeft; daar waar hals en nek overgaan in schouders. Ja, daar in die holtes. Precies, ja, precies, dáár … We volgen de … Lees meer
Het jaar daarná kochten mijn ouders een weiland, ver van de bewoonde wereld. Een kaal stukje grond dat zij later omtoverden tot een tuinparadijsje, waar mijn vader elke eerste vakantieochtend begon met een indianendans over het hele terrein. Gekleed in alleen een hele grote witte onderbroek. Gewoon om te vieren dat hij de ‘grootgrondbezitter’ was … Lees meer
Leren allitereren – opdracht tijdens schrijfcursus van Wim Daniëls “Ik leef graag in de luwte.” Zoiets kan klinken als een aardige alliteratie en is te benutten als de beginzin van een boek. Het kan ook een kloppend, zichzelf beschrijvend zinnetje, zijn dat dan uitermate passend is als de uitspraak van een verlegen persoon. Maar als … Lees meer
Mijn vader en ik maken een fietstochtje langs dierbare plekjes in zijn Limburgse vaderland; zijn geboortehuis, de danszaal waar hij mijn moeder voor het eerst ontmoette. Natuurlijk rijden we ook langs ontelbare caféterrassen waar hij steeds weer bekenden begroet. Hij stapt dan van zijn fiets en zegt steeds met onverholen trots “Dit is nou mijn dochter. … Lees meer
“De enige die je echt kunt vertrouwen, is je hond” was zijn lijfspreuk. Onze vader was altijd op z’n hoede. Hij hield zijn armen steevast wat gekromd naar achteren. Als een bokser die eerst inademend naar achteren zwenkt om daarna de klap naar voren uit te delen. Alleen leidde die achterwaartse beweging bij hem niet … Lees meer
´Ik wil zo graag anders zijn´, zei de al wat grijze vrouw tegen de al beroemde schrijver. ´Jij bent beroemd, jij hebt tenminste iets te vertellen. Iets dat anderen niet weten en wel willen weten. Vertel mij eens hoe ik kan worden als jij!´ ´Waarom wil je worden als ik?’, vroeg de schrijver. ‘Je hoeft … Lees meer
‘Ik wil zo graag zo anders zijn’, zei de vrouw in de nacht tegen de volle maan. ‘Vertel mij eens hoe jij dat doet, want dat weet jij best!’ ‘En waarom denk jij dat?’ vroeg de maan? ‘Jij laat altijd maar één kant van jezelf zien en daar hoef jij kennelijk helemaal geen moeite voor … Lees meer
Schrijfopdracht tijdens een schrijfcursus Voordat dit voorwerp beschreven werd, was er de vraag ‘Wat is een voorwerp?’ Zonder de volgende stelling wetenschappelijk te onderbouwen, weten mensen intuïtief wanneer iets een voorwerp is en wanneer niet. Een kat bijvoorbeeld, wordt meestal niet gezien als voorwerp. Een bos, een weg of mensenhoofd ook niet. Maar wanneer Kunstenaar … Lees meer